Puna:de stilte is de slaap die de wijsheid voedt

Woensdag rijden we de Koninginne rit door een landschap waar geen wegen zijn, er is alleen grind en zand met bandensporen. Het is 1 van de meest afgelegen en verlaten, maar ook mooiste streken van het land. De uitgestrekte hoogvlakte is bezaaid met majestueuze zwarte vulkanen. De uitgedroogde vegetatie wordt begraasd door de schuwe en daardoor altijd wegrennende vicuna's. Ook een soort grijze merels vliegen op als wij naderen en vliegen meestal als F-16 's een stukje mee op een hoogte van 1/2 tot 2 meter waarna ze als afscheid ons voorlangs kruisen en de struiken weer opzoeken. Het is een verbijsterend ongerept gebied met buitenaardse landschappen en een surrealistische sfeer, wat wordt benadrukt door de absolute leegte. Met ons reist mee een inheemse passagier. Hij zit in de achterbak en is helemaal ingepakt tegen de felle zon. Onder zijn capuchon zien we een gebruind en verweerd gelaat met enkele tanden. We zetten hem af bij Zijn 2e huis aan de voet van een berg waar hij wordt opgewacht door zijn hond die op de dieren heeft gepast die hij hoedt. Na 1 1/2 uur sporen volgen komen we bij zoutmeren en lagunes die fantastische spiegelingen van de bergen geven. Dan zien we in de verte een zoutmeer met ontelbare roze verticale vage streepjes boven het water. Als we er zijn, rijden we stapvoets naar de rand van het meer om de prachtige flamingo's niet te storen. Er staan/lopen er enkele duizenden en het is onbegonnen werk om ze allemaal te fotograferen. Om ook wat aktie foto's te maken, schreeuw ik maar dat ze moeten opvliegen en dat doen ze dan ook volgzaam. Het resultaat is verbluffend mooi. Vervolgens rijden we door een oude vulkaan krater met een middellijn van zo' n 42 km. Toen deze na een enorme eruptie ontstond enkele miljoenen jaren geleden volgde er een ijstijd van zo'n duizend jaar. We realiseren ons al weer hoe goed we het hebben in Europa. Aan de rand van de krater is er een lunch stop bij enkele kleine geisers. We bevinden ons nu op bijna 5000 meter hoogte, maar zolang je geen heuveltje beklimt, merk je er weinig van. Ondanks de felle zon lopen we er bij of het winter is. We rijden weer terug en ondergaan opnieuw het hevige geschud van de auto door het ontbreken van wegen. Deze nieren massage blijkt in de prijs inbegrepen te zijn. Ook de volgende dag begint onverhard en leidt naar een vanuit de verte gezien soort witte stad. Een uitgestrekt woud van witte rotsen die zeer artistiek worden tentoongesteld in een landschap van grijs grind. Gelukkig hoeven we geen fotorolletjes meer te verwisselen, want je zou bezig blijven. We vervolgen onze route naar Tolar Grande, een desolaat Andes dorpje tussen de vulkanen waar ze binnenkort weer de trein hopen langs te krijgen. Het spoor werd begin deze eeuw gebouwd en het dorpje werd een belangrijk tussenstation voor het transport van vracht en passagiers naar Chili. De bond van wegvervoerders wist echter de spoorlijn gesloten te krijgen, waarna Tolar Grande compleet werkeloos werd. Het goede nieuws is dat de regering onlangs heeft besloten dat de spoorlijn weer opengaat en de eerste testrit heeft de oude spoorstaven inmiddels van het roest ontdaan. We slapen in het enige hotel dat er in Tolar Grande is en hebben het rijk alleen. Ook de afgelopen dagen hadden we dat; we zijn werkelijk geen enkele andere auto tegengekomen. We eten in het beste restaurant van TG (er zijn er 2) en uitgerekend daar in het meest afgelegen dorp komen we Nederlanders tegen. Het levert een lunch adresje op bij de wijnvelden van de familie Pon in Mendoza, waar zij zijn geweest en waar wij over 2 weken zijn. Ook de volgende ochtend zijn we op ons zelf aangewezen in het verlaten hotel en dat levert een ontbijt op van slechts 3 soorten crackers waar we tot 2 uur 's middags op moeten leven. Tot die tijd is er namelijk geen horeca, wel weer fantastische landschappen die onbegrijpelijkerwijs onbekend lijken te zijn. Ook is er stilte als we stoppen bij een unieke Laguna zonder leven, maar met bacteriën die alles wat organisch is doden. We staan in een landschap waarin in een omtrek van 10 km helemaal niets te horen is ! We rijden opnieuw door een eenzaam Andes dorpje en nemen nog een lifter mee, de plaatselijke schoolmeester die op deze manier zijn woon-werk verkeer aflegt. In de stad waar hij woont krijgen we eindelijk koffie met een tosti. Het laatste stuk van onze expeditie is over asfalt, maar de weg kan opeens omslaan in gravel. Dan was het geld op of de weg was weggeslagen door de rivier, waarna provisorisch een nieuwe weg moest worden gemaakt. We naderen Salta en zien steeds meer gaucho's langs de weg op hun fraai versierde paarden. Ze keren huiswaarts na viering van de nationale feestdag die het vandaag is. Gevierd wordt de overwinning op de Spaanse kolonisten die Argentina onafhankelijk maakte. We stoppen om een foto te maken van een drietal gaucho's, maar ze willen ons er bij en we worden behangen met hoeden en sjerpen, waarna Mariano de foto's maakt. Terug in Salta besluiten we naar ons Zorro restaurant te gaan voor een maaltijd dit keer zonder lappen vlees, maar met Tamales, een soort smurrie van mais, ui en draadjesvlees gekookt in bladeren en een uitgebreide salade. Bijna volledig vegetarisch ! De volgende ochtend verlaten we Salta voorgoed en rijden met onze huurauto rustig aan naar Cafayate, een beroemd wijnstadje waar we met Mariano ook al waren. Nu is het stadje echter 1 en al feest dat vergelijkbaar is met het dorpsfeest in Abcoude. Het duurt 3 dagen en wordt vooral bezocht door jongeren die elkaar onder de verf spuiten en zich helemaal lam zuipen. Het oorspronkelijke folkloristische karakter is ver te zoeken, maarrrr wij hebben het gevonden. Op de 2e dag zijn we een stukje de berg op gefietst en op een grote picknick plaats ver buiten het centrum werd er oorspronkelijke muziek gemaakt waarop enthousiast werd gedanst. Hele families zaten onder de bomen gezellig te eten, te drinken of hun roes uit te slapen. Zo vullen de echte Argentijnen hun feestdagen in.