We gaan afronden

De laatste dagen maken we Buenos Aires af. We zien de wijken die we nog niet gezien hebben: Puerta Madero, de oude haven die op z'n Amsterdam Noord's gemoderniseerd is compleet met pakhuizen en de hijskranen van weleer, heerlijk winderige terrasjes en een moderne Rotterdamse brug. We staan nog in het fiets systeem van de stad, dus op leenfietsen gaan we terug naar ons hotel door zeer druk verkeer. 5 weken geleden was het nog vakantie en vergeleken met nu was BA toen een rustige stad waar je 's morgens nog kon gaan joggen door de straten. Rijden door de stad betekent nu een stoplichten estafette en dit wordt voor 70% door taxi's en bussen beoefend. Soms lukt het ons pas bij het derde fiets wisselpunt om 2 fietsen te verkrijgen, want ook de beschikbare fietsen worden nu veel meer gebruikt. In de wijk La Boca lopen we langs het voetbalstadion van de Boca Juniors waar Maradonna is begonnen. Aan het eind is de Caminito, een straat met bontgekleurde schilderachtige huisjes waar busladingen toeristen worden verleid om op de foto te gaan met een sexy tango danseres met opgetrokken been. Frank zou ook wel willen, maar helaas is de reputatie schade te groot in dit Facebook tijdperk. We nemen de bus naar San Telmo, zodat we alle soorten vervoersmiddelen nu gebruikt hebben. Deze wijk staat bekend om zijn keienstraatjes en leuke winkeltjes waar Marja er 83 van bezocht heeft. 'S avonds is er een demonstratie in het centrum, maar dat is hier niks bijzonders. Doordat straten zijn afgezet, doet de taxi die we nemen er in het begin heel lang over, maar eenmaal uit het centrum wordt dat meer dan goed gemaakt door de slalom rit over de 5 baans straten waar onze chauffeur een terechte fooi mee verdient. Wat ook indruk bij ons had gemaakt toen we nog in de provincie Cordoba waren, was het Rocsen museum van een oude Franse culturele attaché. De licht gestoorde man die hij moet zijn, heeft ca. 47.000 voorwerpen tentoongesteld waarvan de enige verwantschap is dat ze oud zijn en onder het stof zitten. Van ouwe stofzuigers tot schedels uit de Inca tijd, ouwe persen, filmprojectors, kledij, transistor radio's, jukeboxen, Nederlandse postzegels en rijtuigen. En alles is genummerd en benoemd. De unieke heterogeniteit van de verzameling wordt benadrukt door de uitspraak van Marja dat ze het niet aan kan en zoals jullie weten is Marja dol op rommelmarkten. Onderweg naar ons laatste adresje in Cordoba hebben we nog een once in your lifetime experience meegemaakt die niet onvermeld mag blijven en waarvoor ik speciaal de oude zwaarwegende verrekijker van Marja's vader had meegenomen. Na een wandeling van 1 1/2 uur door de heuvels kwamen we bij een diepe kloof waar condors hun nesten tegen de steile wanden bouwen. Vanaf balcon norte, een uitzichtpunt zo'n 500 meter boven de kloof zien we ze al snel voorbij zweven. Vergeleken met kleinere vogels die ook van de thermiek profiteren, vliegen condors heel rustig en beheerst. Het zijn net vliegtuigen zoals ze navigeren met hun poten naar beneden hangend en subtiel de bochten nemend. Onze reisagent Jan heeft ons ook nog van een andere artiest laten genieten, de landelijk bekende gitarist Juan Valin die op een regenachtige middag een optreden deed in de plaatselijke resto bar. De klassiek geschoolde tokkelaar bleek ook in de Ijsbreker in Amsterdam te hebben opgetreden. De laatste held die we hebben gezien, althans op foto's in zijn voormalig ouderlijk huis in Alta Gracia is Che Guevara. Na een rondreis door Argentina in de jaren vijftig besloot Che na het zien van grote sociale ongelijkheid de revolutie aan te gaan. Hij werd 1 van de veroveraars van Cuba waar een dictator aan de macht was en is later in Bolivia waar de strijd ook was begonnen doodgeschoten. In 1 van de kamers hangen foto's van Fidel Castro en Hugo Chavez die in 2006 het huis bezochten. Ook in BA zijn vele helden uit het verleden als standbeeld te bewonderen. Meestal hebben ze een belangrijke bijdrage geleverd in de strijd om onafhankelijkheid. Argentijnen zijn nog steeds een onafhankelijk volk waar vrijheid en tolerantie een hoog goed is. De regels worden hier niet zo nauw genomen, veel is toegestaan en de mensen zijn voorkomend en behulpzaam. De keerzijde is dat het organiseren ze maar moeilijk afgaat. Efficiëntie kennen ze niet. De mensen zijn er aan gewend om geduldig en lang in de rij te staan voor de geld automaten of de fiets uitleenpunten. Wat ze ook niet kennen is solidariteit. De sociale ongelijkheid is in onze ogen nog steeds groot. Op de stoep naast een luxe hotel kan zo maar een zwerver liggen slapen. Of in een vervuild hoekje bij de ingang van een winkel zit een straatmoeder op de grond te bedelen met 3 kleine kinderen die om haar heen hangen. Even verderop loopt een honden uitlater met 12 honden die door de rijken wordt ingehuurd, omdat ze er zelf niet aan toe komen. De verschillen in dit land zijn groot. Het aangezicht van dorpen in de provincie bestaat meestal uit wanorde, waar niks wordt opgeruimd, gerepareerd of afgebouwd. Langs de wegen staan lemen hutjes waar mensen wonen met een paar geiten of koeien. In de steden is het netter, maar sommige gebouwen zijn ronduit lelijk, omdat afwerking niet belangrijk is. Wij hebben in elk geval een fantastische reis meegemaakt, want Argentina is een land met allerlei soorten landschappen, klimaten, steden, dorpen en mensen. En dan hebben we nog geen eens de helft gezien. Maar voor ons was het meer dan genoeg en zal het onvergetelijk blijven.