Van noord naar zuid in Noord Argentina

De laatste dag in Tilcara moet er geshopt worden, want noordelijker komen we niet en daar maken ze de bekende Andes kleden. Eerst naar het archeologisch museum waar ze potten en gebruiksvoorwerpen uit de Inca tijd laten zien en enkele nagebouwde stamleden die ze gebruiken. Ze hebben ook een mummie maar die hebben ze niet tentoongesteld uit piëteit met de inheemse bevolking. Daarna lopen we omhoog naar de Pukara (vesting) van Tilcara. Busjes met toeristen zorgen voor aanvoer van groepen, maar het terrein is groot genoeg om ze niet te hoeven zien. Alle gebouwen blijken te zijn herbouwd, zodat je kunt zien hoe het er vroeger uit zag. Wij vinden het vreemd, omdat we ruïnes gewend zijn en nu zien we moderne rechthoekige stenen hutten zonder iets van aankleding er om heen. De behoefte om te gaan shoppen is nu niet meer te beheersen, maar dankzij uitgebreide oriëntatie door Marja tijdens de vorige dagen, wordt er terug in het dorp redelijk snel besloten om een vloerkleed en 2 vesten te kopen. Voldaan rijden we terug naar Salta en zien af en toe weer van die stokoude geroeste en gedeukte vrachtauto's rijden. Hier letten ze kennelijk op andere dingen bij de APK. In Salta euro's gewisseld, nu gewoon op straat in een hoek van de entree van een winkelpand. En met de bank er naast, maar ja die kon onmogelijk de koers van onze handelaar matchen. 'S avonds gegeten in ons favoriete restaurant waar we met z'n tweeën een portie vlees voor 1 persoon niet op kunnen. En het was super lekker vlees ! Na een licht ontbijt in de volgende ochtend komt Mariano, onze tourguide ons ophalen met zijn VW pick up 4 wheel drive. De auto is (nu nog) mooi wit. Onze bagage gaat in een soort zeilzak achterin de bak, waarin ook een schop en een jerrycan liggen (dat belooft wat). Mariano is een uitvoerige prater die ons van alles vertelt over de omgeving. We leren veel over cactussen en die zijn dan ook in allerlei vormen en maten te zien. We zien een woud van soms wel 5 meter hoge cardon cactussen in het gelijknamige nationale park. Cardones groeien maar enkele millimeters per jaar, maar het zijn wel taaie rakkers. Vroeger werden ze grootschalig gebruikt voor meubilair en kunstnijverheid. Nu zijn ze beschermd, maar eerlijk gezegd zijn de dingen die ze er van maakten erg decoratief dus een beetje jammer is het wel. Verder is het zo, dat het alleen in de zomer regent en woodpeckers gaten pikken in de cactussen om insecten te zoeken. Toch hebben de cactussen het alleen de eerste 8 jaar zwaar, omdat ze dan nog te klein zijn om water op te slaan. Daarna hebben ze (nu ze beschermd worden) het eeuwige leven; sommige zijn al 600 jaar oud. De weg door de bergen is onverhard en het begint licht te regenen. Al snel rijden we in de mist, maar gelukkig niet te lang. Het landschap verandert hier om de 10 a 20 km, evenals het weer dat tegelijkertijd meeverandert. Als de zon weer gaat schijnen, is de auto inmiddels roodbruin gespetterd geworden. Dat komt door de vele bergbeken die de weg kruisen. Het water bevat veel ijzeroxide en mineralen en is daardoor uitestekend geschikt voor irrigatie van o.a. Wijnvelden die hier uit zandgrond bestaan. Regelmatig stoppen we voor een kleine wandeling. We maken veel foto's, maar we halen ze er ook weer af. Alleen de beste halen de cloud via de I-pad. We overnachten in een fraai opgezette rustieke posada (landhuis) met gallerijen en kamers in inheemse stijl. De tafel in onze kamer is van cactushout. Buiten staan 2 Argentijnen een heel lam in te zouten en in te wrijven met citroen. Die gaat straks de houtoven in die buiten staat opgesteld. Wij eten in het landhuis met home made organische wijn. Nog nooit zo'n zware wijn gedronken. Maar de volgende ochtend toch zo fris als een pollo. We ontbijten met cactusvruchten (tuna) en vers geplukte druiven. Vandaag rijden we op de beroemde ruta 40, een soort route 66 van Amerika, die van het uiterste zuiden naar het uiterste noorden van Argentina loopt. Waar wij rijden is ook Parijs-Dakar gereden, grotendeels onverhard. Onze snelheid is echter gemiddeld 40 km en er is veel stof bij tegenliggers, dus ramen dicht. We zien unieke rotsformaties, onbekend in Europa, die door ijzerhoudende grond velerlei kleuren aannemen. We stoppen in Molinos voor de zondag ochtend mis in 1 van de oudste kerken van Argentina (1600 na Christus). Er wordt niet gebeierd; de klokken worden handmatig met hamers aan touwen geslagen. Na het cactushouten plafond te hebben bewonderd, hebben we genoeg gezien en maken we nog een kleine wandeling langs enkele enkele fraaie patio's van landhuizen. De lunch wordt opgediend in een restaurantje dat je nooit zal vinden als je het niet weet. We zitten met de familie van de eigenaar onder een wijndruiventakken dak en eten empanada's (een soort gefrituurde croissants met groente er in). De familie zorgt voor gitaarmuziek en gezang. Ook opa zingt en nog solo ook. De zonen blijken Edgar Davids te kennen als ze horen waar wij vandaan komen. Ze kennen hem vanwege de zwembril die hij droeg. Gek genoeg kennen ze geen enkele andere Nederlandse voetballer. Voordat we in Cafayate aankomen, maken we een wandeling door een canyon met uitzonderlijk mooie geologische formaties en Pleistoceen lagen. Elke laag (x mln jaar na God) heeft zijn eigen karakteristieke kleur. We sluiten de dag af met een wijntour in Cafayate waar we de Maradonna van de Cafayate wijnen proeven. Je proeft inderdaad de hand van God. 'S avonds maakt Mariano een asado (barbecue) voor ons met heerlijke ribstuk van de koe. De volgende dag vervolgen we ruta 40. De weg kruist vaak rivieren die meestal droog zijn, maar in het regenseizoen (nu dus) niet. De auto moet dan door het water. Ik snap dat het te veel riviertjes zijn om elke keer een brug te bouwen, terwijl ze bovendien meestal droog staan. Het devies is daarom wachten als het water te hoog is totdat het is gezakt (gemiddeld na een half tot een heel uur). We lunchen met een grote lap vlees en een salade. Toch zit je niet vol, omdat de kwaliteit hoog is en het vlees snel verteert. In de middag rijden we omhoog naar de Puna, een enorm uitgestrekte hoogvlakte op 3000-4000 meter hoog. Uiteraard zeer kleurrijk en en voorzien van graspollen en lage struiken. Er grazen vicuna's op, een soort kleine schuwe lama's. In de achtergrond majestueuze bergketens met eeuwige sneeuw. Op de bergen langs de weg liggen zandduinen die als gletsjers lijken gedrapeerd tussen de bergflanken. Ze ontstaan door de wind en de grote temperatuurverschillen tussen dag en nacht, waardoor de rotsen snel eroderen tot zand. De afstanden zijn hier enorm. Als we ons groene eindpunt zien voor vandaag zijn we nog een half uur onderweg voor we er zijn. Het is een oase in de Puna en heeft maar 1 hotel. Er wordt goed gekookt en de kamers zijn ruim. Morgen ochtend gaan we eerst foto's maken van de sunrise en dan gaan we naar een vulkaan met de grootste krater ter wereld. Wordt vervolgd.